Hipokaliemia czyli niedobór potasu to zmniejszenie poziomu potasu w surowicy krwi poniżej 3,5 mmol/L. Może mieć rozmaite przyczyny, a objawy braku potasu w dostatecznej ilości związane są przede wszystkim z upośledzeniem działania układu mięśniowego, nerwowego oraz nerek, a także rozwojem zasadowicy nieoddechowej. . Hiponatremia oznacza niedobór sodu w organizmie. Jest to niebezpieczny stan, który może doprowadzić do śmierci. Na niedobór sodu w organizmie są narażone osoby, które wykonują ciężki wysiłek fizyczny (zwłaszcza latem), a także chore na niedoczynność tarczycy. Jakie są przyczyny i objawy niedoboru sodu? Na czym polega leczenie hiponatremii? Spis treściHiponatremia (niedobór sodu) - objawyNiedobór sodu (hiponatremia) - przyczynyHiponatremia (niedobór sodu) - diagnostykaHiponatermia (niedobór sodu) - leczenie Hiponatremia to zaburzenie gospodarki wodno-elektrolitowej, którego istotą jest niedobór sodu w organizmie. Można o nim mówić, gdy poziom sodu we krwi spada poniżej normy, czyli 135 mmol/l. Obok chloru i potasu sód jest podstawowym elektrolitem organizmu. Wraz z tymi pierwiastkami odpowiada za utrzymanie jego równowagi wodno-elektrolitowej i kwasowo-zasadowej. Z kolei wraz z potasem reguluje napięcie mięśniowe i wpływa na przewodzenie bodźców w komórkach nerwowych. Ponadto sód zatrzymuje wodę w organizmie, odpowiada za prawidłowe je rozmieszczenie w ustroju oraz bierze udział w transporcie aminokwasów i cukrów. Dlatego jego niedobór jest bardzo niebezpieczny dla zdrowia - może doprowadzić nawet do śmierci. Odwodnienie organizmu: objawy i postępowanie Hiponatremia (niedobór sodu) - objawy Jakie są objawy hiponatremii i od czego zależą? Objawy hiponatremii zależą od tego, jak szybko i w jakich ilościach doszło do utraty sodu. Hiponatremia łagodna (130-135 mmol/l) zwykle przebiega bezobjawowo. Hiponatremia umiarkowana (120-130 mmol/l) daje niespecyficzne dolegliwości, takie jak: osłabienie i zmęczenie utrata apetytu zawroty głowy nudności bóle głowy zaburzenia orientacji, koncentracji i pamięci wymioty splątanie obniżenie ciśnienia krwi senność zaburzenia snu kurcze i drżenia mięśni nadpobudliwość niepokój zaburzenia mowy W przypadku spadku poziomu sodu poniżej 125 mmol/l, przekroczony zostaje "próg bezpieczeństwa". Wówczas pojawiają się objawy ciężkiej hiponatremii: drgawki utrata przytomności uszkodzenia mózgu obrzęk mózgu Długotrwały niedobór sodu lub ciężka hiponatremia (ze spadkiem sodu poniżej 110 mmol/l) stanowi zagrożenie życia. Śmiertelność z powodu hiponatremii jest duża i wynosi od 38 do 58 proc. Niedobór sodu (hiponatremia) - przyczyny Jakie są przyczyny niedoboru sodu? odwodnienie - to najczęstsza przyczyna niedoboru sodu. Do odwodnienia może dojść w wyniku nadmiernego pocenia się np.: podczas częstego i długotrwałego wysiłku fizycznego rozległych oparzeń wymiotów biegunki zapalenia trzustki Przyczyną hiponatremii może być także obecność w moczu substancji osmotycznych, takich jak glukoza czy mocznik, które doprowadzają do wydalania dużych ilości moczu. niedoczynność tarczycy niedoczynność kory nadnerczy zespół nieadekwatnego wydzielania hormonu antydiuretycznego (ang. SIADH) niewydolność serca marskość wątroby choroby nerek ( zespół nerczycowy) przewodnienie hipotoniczne (zatrucie wodne). Najczęściej dochodzi do niego w warunkach szpitalnych, po płukaniu pęcherza "czystą" wodą przy resekcji gruczołu krokowego czy po wlewach bezelektrolitowych lub hipotonicznych. Do tej grupy można zaliczyć również "hiponatremię maratończyków", która jest spowodowana przyjmowaniem dużych objętości płynów z niewielką zawartością sodu. Niedobory sodu na tle żywieniowym obserwuje się niezwykle rzadko, ponieważ jest on wszechobecny w pożywieniu. Hiponatremia (niedobór sodu) - diagnostyka Podstawowym badaniem jest morfologia krwi, która pozwala ustalić poziom sodu. Konieczne jest także badanie moczu. Hiponatermia (niedobór sodu) - leczenie Leczenie polega na uzupełnieniu niedoborów sodu w organizmie. Jednak metoda jego uzupełniania zależy od czasu trwania niedoboru sodu, a także od ilości utraconego sodu. Im dłużej hiponatremia się rozwijała, tym wolniej należy ją wyrównywać. Zbyt szybki wzrost poziomu sodu może doprowadzić do ciężkich powikłań, w tym do zespołu demielinizacji (rozpadu osłonek mielinowych w ośrodkowym lub obwodowym układzie nerwowym). W początkowym stadium rozwoju hiponatremii lekarz zwykle zaleca odstawienie płynów. Jeśli zaleci uzupełnienie niedoboru sodu poprzez pożywienie, należy pamiętać, że Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) zaleca spożycie sodu w ilościach nie większych niż 5 g/d. Należy także zaznaczyć, że zwiększone spożycie sodu jest czynnikiem ryzyka rozwoju nadciśnienia tętniczego (pierwiastek ten zatrzymuje wodę we krwi, powodując podwyższenie ciśnienia tętniczego). Dlatego osoby z rozpoznanym nadciśnieniem powinny sięgnąć po gotowe płyny elektrolitowe (można je kupić w aptece). W cięższych przypadkach konieczne jest dożylne podawanie płynów nawadniających, które zawierają sód w różnym stężeniu. Wyrównując niedobory sodu, lekarz wyrównuje także niedobory potasu. Dziennikarka specjalizująca się w tematyce zdrowotnej, a zwłaszcza obszarach medycyny, ochrony zdrowia i zdrowego odżywiania. Autorka newsów, poradników, wywiadów z ekspertami i relacji. Uczestniczka największej Ogólnopolskiej Konferencji Medycznej "Polka w Europie", organizowanej przez Stowarzyszenie "Dziennikarze dla Zdrowia", a także specjalistycznych warsztatów i seminariów dla dziennikarzy realizowanych przez Stowarzyszenie. Potas (K) – badanie elektrolitów we krwi. Jaka jest norma? Oznaczenie stężenia potasu (K+) we krwi jest jednym z podstawowych badań gospodarki elektrolitowej organizmu. Pacjenci z chorobami kardiologicznymi i nefrologicznymi są szczególnie wrażliwi na zmiany poziomu tego pierwiastka. Zarówno hipokaliemia (niski poziom potasu), jak i hiperkaliemia (wysoki poziom potasu) to zaburzenia gospodarki elektrolitowej, które mogą być wyjątkowo groźne dla zdrowia. Jak wygląda badanie poziomu potasu, jak się do niego przygotować i co należy zrobić, aby zadbać o prawidłowe stężenie K+? Odpowiedzi na te pytania znajdują się w niniejszym artykule. Potas jest pierwiastkiem odpowiadającym między innymi za prawidłowe funkcjonowanie tkanek i efektywną pracę mięśni. Wraz z pozostałymi elektrolitami – sodem, chlorkami i jonami wodorowęglanowymi – uczestniczy w regulacji objętości i rozmieszczenia płynów w organizmie oraz w utrzymaniu równowagi kwasowo-zasadowej. Większość potasu zlokalizowana jest we wnętrzu komórek, a jedynie 2% znajduje się w płynach pozakomórkowych, w tym w osoczu krwi. Niewielka zmiana stężenia potasu we krwi może wywołać groźne objawy w postaci niewydolności oddechowej czy zaburzenia akcji serca. Monitorowanie stężenia tego pierwiastka należy do jednego z najczęściej zlecanych badań analitycznych, w szczególności na oddziałach szpitalnych. Czym jest potas? Potas jest jednym z kilku elektrolitów występujących w organizmie. Odpowiada za prawidłowe funkcjonowanie gospodarki wodno-elektrolitowej organizmu, czyli odpowiednie rozmieszczenie wody w komórkach i jamach ciała. Ponadto wpływa na prawidłowe funkcjonowanie mięśni i układu nerwowego. Jest on kationem, inaczej mówiąc jonem obdarzonym dodatnim ładunkiem elektrycznym, zlokalizowanym głównie we wnętrzu komórek. Wraz z sodem wchodzi w skład tzw. pomp sodowo-potasowych, będących częścią błon komórkowych, dzięki czemu potas kontroluje ich właściwą objętość, dodatkowo regulując transport substancji odżywczych, wody i produktów przemiany materii w obu kierunkach (z komórki i do komórki). Rola potasu w prawidłowym funkcjonowaniu organizmu Potas to pierwiastek, którego ilość i zawartość w organizmie ma podstawowe znaczenie dla zachowania homeostazy. Potas bierze udział w szeregu procesów zachodzących w organizmie: jest aktywatorem ponad 40 różnych reakcji enzymatycznych (przyspiesza ich przebieg), pobudza perystaltykę jelit, reguluje przewodnictwo nerwowe oraz kurczliwość mięśni, bierze udział w syntezie białek, odpowiada za prawidłowe nawodnienie komórek, wpływa na regulowanie rytmu serca, chroni naczynia wieńcowe przed miażdżycą, uczestniczy w wydzielaniu insuliny. Polecane dla Ciebie tabletka, niedobór minerałów zł tabletka, niedobór minerałów, niedobór witamin zł biegunka, wymioty zł tabletka, niedobór witamin zł Oznaczenie stężenia potasu we krwi jest elementem składowym badania oceniającego poziom wszystkich elektrolitów obecnych w osoczu, czyli jonogramu. Analiza poziomu potasu jest najczęściej zlecana wśród pacjentów leczonych kardiologicznie lub przyjmujących preparaty moczopędne, aby ocenić czy stosowane środki nie zaburzają rytmu pracy serca. Do badania należy przystąpić na czczo, czyli po około 12 godzinach przerwy w spożywaniu posiłków, a ponadto na 2–3 dni przed badaniem zaleca się ograniczyć picie alkoholu i unikanie intensywnego wysiłku fizycznego. Oznaczenie stężenia potasu jest badaniem refundowanych przez NFZ, jeśli zostanie zlecone przez lekarza. Można je także wykonać prywatnie, wówczas jego koszt nie powinien przekroczyć 10 zł lub 30–40 zł w przypadku wspomnianego jonogramu. Potas – norma dla kobiety, mężczyzny i dziecka w wynikach badań Prawidłowy poziom potasu u kobiet, mężczyzn i dzieci znajduje się w granicach 3,5–5,0 mmol/l. Analizując wynik badania, warto jednak zwrócić uwagę, czy mieści się on w zakresie normy danego laboratorium diagnostycznego i czy jest oznaczony symbolem wskazującym na przekroczenie wartości prawidłowych: ↑ lub H (ang. High – wysoki) przy podwyższonym i ↓ lub L (ang. Low – niski) przy obniżonym poziomie potasu. Hipokaliemia – przyczyny i objawy za niskiego poziomu potasu w organizmie Obniżony poziom potasu, nazywany inaczej hipokaliemią, może wynikać ze zbyt niskiej podaży tego pierwiastka w diecie, a także ze stanów chorobowych, takich jak hiperaldosteronizm, zaburzenia żołądkowo-jelitowe (przebiegające z wymiotami lub biegunką), przewlekłe stany zapalne jelit, odmiedniczkowe i kłębuszkowe przewlekłe zapalenie nerek, nowotwory jajników i nerek lub zasadowica metaboliczna. Niekiedy hipokaliemia może być również skutkiem nadmiernej utraty potasu przez nerki, co jest następstwem przyjmowania leków (moczopędnych, kortykosteroidów, agonistów receptorów beta-adrenergicznych, antagonistów receptorów alfa-adrenergicznych, antybiotyków, leków przeciwgrzybiczych). Objawy towarzyszące hipokaliemii zależą od stopnia niedoboru potasu. Początkowo mogą one pozostawać niezauważone, jednak przy większym niedoborze może dochodzić do osłabienia mięśni i ich bolesnych skurczów, ponadto zaparć, zwiększenia objętości wydalanego moczu i towarzyszącego mu uczucia pragnienia, a w końcu także do zaburzeń rytmu pracy serca, w tym do migotania komór, czyli stanu zagrażającego życiu. Ze względu na to, już przy początkowych oznakach zaburzeń w poziomie elektrolitów warto udać się do lekarza lub do najbliższego punktu pobrań. Hiperkaliemia – przyczyny i objawy zbyt wysokiego poziomu potasu w organizmie Do wzrostu stężenia potasu, czyli do hiperkaliemii dochodzi najczęściej na skutek niewydolności nerek lub kory nadnerczy (choroby Addisona), powikłań cukrzycy, hipoaldosteronizmu, odwodnienia, nadmiernej podaży sodu w diecie, niedotlenienia tkanek – skutkującego kwasicą metaboliczną lub oddechową, rozległych oparzeń i innych stanów, którym towarzyszy rozpad komórek. Również przyjmowanie leków – beta-blokerów, przeciwzapalnych, moczopędnych – może podnosić poziom potasu we krwi. Objawy hiperkaliemii, które powinny skłaniać do wizyty u lekarza to przede wszystkim obniżenie siły mięśniowej, skurcze lub porażenie mięśni, apatia, splątanie, drętwienie kończyn, drgawki i zaburzenia rytmu serca. Poziom potasu przekraczający 7 mmol/l jest stanem bezpośredniego zagrożenia życia i wymaga natychmiastowego wezwania pomocy medycznej. Jak zadbać o prawidłowe stężenie potasu? Na stężenie potasu w organizmie wpływa zarówno ilość spożywanej wody, rodzaj stosowanych leków, jak i diety bogatej w ten pierwiastek. Osoby, które potrzebują uzupełniać poziom potasu we krwi, powinny częściej sięgać po takie produkty, jak suszone owoce (morele, śliwki, daktyle czy figi), kaszę gryczaną, jęczmienną, pomidory, pieczywo żytnie, ryby, mięso z kurczaka i indyka, soki z pomidorów i buraków, banany, kakao, grzyby i orzechy. Przy wystąpieniu dużych niedoborów warto rozważyć dodatkową suplementację potasu, poprzedzoną konsultacją z lekarzem. Pacjenci cierpiący na hiperkaliemię powinni z kolei ograniczać spożywanie tego typu pokarmów i dbać o prawidłowe nawodnienie organizmu. Twoje sugestie Dokładamy wszelkich starań, aby podane zdjęcie i opis oferowanych produktów były aktualne, w pełni prawidłowe oraz kompletne. Jeśli widzisz błąd, poinformuj nas o tym. Zgłoś uwagi Polecane artykuły Wymaz z gardła – ile kosztuje badanie i gdzie można je wykonać? Wielokrotnie każdy z nas cierpiał z powodu bólu gardła czy chrypki. Są to najczęściej występujące choroby gardła. Czasem zdarza się jednak, że infekcje gardła dopadają nas zbyt często oraz ciągle nawracają pomimo stosowania właściwego leczenia. Co można zrobić w takiej sytuacji? Wtedy można zdecydować się na wykonanie wymazu z gardła, który może pomoc naszemu lekarzowi prowadzącemu w postawieniu właściwej diagnozy i ułatwi też włączenie najlepszego dla nas leczenia. Test ureazowy na Helicobacter pylori – na czym polega i kiedy się go wykonuje? Helicobacter pylori to bakteria odpowiedzialna za występowanie choroby wrzodowej czy nowotworów żołądka. Do jej wykrycia stosuje się test ureazowy, który wykonywany jest podczas gastroskopii. Na czym polega to badanie i jak się do niego przygotować? Jakie są wskazania do przeprowadzenia testu ureazowego? APTT – czas kaolinowo-kefalinowy, normy i wskazania. Kiedy należy wykonać badanie? APTT to jeden z parametrów krwi, którego oznaczenie jest bardzo istotne, kiedy należy zbadać stopień krzepliwości krwi pacjenta, u którego planowana jest operacja chirurgiczna lub leczonego z powodu chorób natury zakrzepowo-zatorowej. Niezwykle istotnym czynnikiem wpływającym na czas częściowej tromboplastyny po aktywacji mogą być choroby wątroby lub zaburzenia ilość witaminy K w organizmie. Jak wygląda badanie APTT, czy jest refundowane i jak się do niego przygotować? Sód (Na) – badamy elektrolity we krwi. Norma, hiponatremia, hipernatremia Badanie stężenia sodu (Na) jest jednym z głównych oznaczeń parametrów krwi. Nie jest badaniem drogim ani też wymagającym specjalnego przygotowania, niemniej kontrolowanie poziomu sodu jest bardzo istotne. Wszelkie nieprawidłowości w stężeniu tego elektrolitu mogą być bardzo groźne dla zdrowia, szczególnie osób, u których zdiagnozowano choroby kardiologiczne, jak chociażby nadciśnienie tętnicze lub nefrologiczne, jak niewydolność nerek. Jak wygląda badanie, czy jest refundowane, ile kosztuje i jakie są normy dla kobiet, mężczyzn i dzieci? Odpowiadamy w niniejszym artykule. Troponina – badanie i normy. Czy podwyższony poziom troponin zawsze świadczy o zawale serca? Białka kurczliwe mięśni poprzecznie prążkowanych to troponiny. Ich stężenie we krwi wzrasta już 3 godziny po zawale serca lub innym rodzaju uszkodzenia mięśnia sercowego. Badanie troponin zleca się w celu potwierdzenia lub wykluczenia diagnozy dotyczącej ataku serca. Istnieją jednak inne przyczyny wysokiego poziomu troponin we krwi pacjenta, jak chociażby zatorowość płucna, niewydolność serca lub nerek, ale także wyjątkowo ciężki wysiłek fizyczny (często obserwowany u maratończyków czy triathlonistów). Jak wygląda badanie poziomu troponin i które zaburzenia organizmu mogą wywołać ich obecność we krwi? Odpowiedzi na te pytania znajdują się w niniejszym artykule. Insulina – normy we krwi, wskazania, cena. Badanie insuliny po obciążeniu. Czy hiperglikemia i hipoglikemia są groźne dla życia? Insulina i normy z nią związane są jednym z głównych wskaźników prawidłowej pracy trzustki. Badanie poziomu tego hormonu pozwala na dokonanie oceny zmian w gospodarce węglowodanowej, a w przypadku wystąpienia hipoglikemii lub hiperglikemii wdrożenie odpowiedniego leczenia tych zaburzeń, których zaniedbane może się rozwinąć w szereg chorób metabolicznych, w tym przede wszystkim w cukrzycę typu II. Osoby, które zauważyły u siebie zaburzenia widzenia, zawroty głowy, przyspieszoną akcję serca lub zlewne poty powinny koniecznie zgłosić się na badanie poziomu insuliny. Wysoki poziom prolaktyny (hiperprolaktynemia) w wyniku badania krwi Hiperprolaktynemia jest jednym z objawów guza przysadki (łac. prolactinoma), chorób podwzgórza, zaburzeń funkcji gruczołu tarczycowego (np. niewyrównania niedoczynność tarczycy), niewydolności nerek, ale także ciąży. Objawami, które powinny skłonić pacjenta do zbadania poziomu PRL, są zaburzenia miesiączkowania, trudności z zajściem w ciążę, mlekotok, uderzenia gorąca, trądzik lub zauważalnie obniżone libido. Leczenie hiperprolaktynemii polega głównie na farmakoterapii i leczeniu przyczynowym podwyższonego stężenia PRL, czyli choroby, która wywołała ten stan. Holotranskobalamina – badanie wczesnych niedoborów witaminy B12 Istnieje pula badań, które regularnie powinien wykonać każdy weganin lub wegetarianin, a także osoby, które mają wszelkie objawy niedokrwistości lub zauważają u siebie niedobory witaminy B12, do których należy, chociażby mrowienie i pieczenie skóry, drętwienie kończyn lub zaburzenia snu. Postawienie diagnozy dotyczącej groźnego niedoboru wit. B12 jest możliwe już na jego wczesnym etapie, dzięki wykonaniu oznaczenia poziomu holoTC, czyli holotranskobalaminy. Jak się przygotować do badania poziomu holoTC, czy trzeba być na czczo i jakie są objawy obniżonego poziomu witaminy B12? Odpowiedzi na te pytania znajdują się w niniejszym artykule. Kreatynina to produkt uboczny metabolizmu mięśni wydalany z moczem. Podwyższona kreatynina może świadczyć o niewydolności nerek, zatruciu pokarmowym, a także może zostać wywołana przez przyjmowane leki. Kreatynina jest organicznym związkiem chemicznym, występującym we krwi oraz w moczu. Stężenie kreatyniny jest zależne od wielkości produkcji przez organizm, a także od ilości wydalanej przez nerki. Podwyższona kreatynina w moczu jest najczęściej wskaźnikiem upośledzenia funkcji nerek, dlatego jest chętnie wykorzystywana w diagnostyce jako marker biochemiczny chorób tego narządu (zaburzenia funkcji filtracyjnej). Na problemy z nerkami skarży się aż 4,5 miliona Polaków! Czym jest kreatynina? Kreatynina obecna we krwi to najczęściej produkt rozpadu kreatyny – naturalnie występującego w organizmie związku chemicznego, wykorzystywanego jako suplement dla osób chcących zwiększyć masę mięśniową oraz wydolność organizmu. Kreatyna jest swego rodzaju nośnikiem energii w mięśniach. W ciągu doby ok. 1–2% kreatyny w organizmie ulega przemianie do kreatyniny. Stężenie kreatyniny jest uzależnione od indywidualnych predyspozycji: ilości masy mięśniowej, płci (większe jest u mężczyzn), a także od spożywanego pokarmu (osoby stosujące dietę zawierającą spore ilości mięsa, głównie wołowiny, mają większe stężenie kreatyniny). Zazwyczaj poziom kreatyniny u danego człowieka nie odbiega znacząco od normy i utrzymuje się na względnie stałym poziomie. Zobacz film: Podwyższona kreatynina. Źródło: 36,6. Podwyższona kreatynina – wskazania do przeprowadzenia badania Badanie stężenia kreatyniny we krwi wykonywane jest poprzez oznaczenie poziomu tej substancji we krwi. Badanie służy ocenie funkcji wydalniczej nerek, a także kontroli prawidłowego działania tego narządu (w ramach rozszerzonego lub podstawowego zestawu badań laboratoryjnych w podejrzeniu nieprawidłowej funkcji nerek). Badanie przeprowadzane jest również w diagnostyce podejrzeń uszkodzenia toksynami oraz środkami farmakologicznymi. Stężenie kreatyniny we krwi warto wykonać w podejrzeniu chorób, które mogą upośledzać czynności filtrujące oraz wydalnicze nerek, takie jak marskość wątroby, niewydolność serca czy wstrząs anafilaktyczny. Ponadto, badanie wykonywane jest w monitorowaniu leczenia nerkozastępczego po przeszczepach nerki. Dodatkowym badaniem związanym z poziomem kreatyniny we krwi jest klirens kreatyniny, polegający na określeniu zdolności filtracji nerkowej – oczyszczania krwi z kreatyniny w ciągu doby, za pomocą obliczenia stosunku stężenia kreatyniny we krwi do jej stężenia w moczu. Dzięki temu można ocenić, w jakim stanie jest czynność nerek badanej osoby. Zobacz film: Budowa i funkcje układu moczowego. Źródło: 36,6. Badanie stężenia kreatyniny we krwi – na czym polega? Standardowe badanie stężenia kreatyniny polega na pobraniu niewielkiej próbki krwi z żyły łokciowej (w okolicy dołu łokciowego). Oznaczenie kreatyniny czasami zleca się wraz z badaniem azotu mocznikowego (BUN, z ang. blood urea nitrogen), w celu pogłębienia oceny pracy nerek. Badanie kreatyniny we krwi jest wykorzystywane (wraz z uwzględnieniem wieku, płci i wagi) do obliczenia współczynnika przesączania kłębuszkowego (z ang. estimated glomerular filtration rate, eGFR), traktowanego przez lekarzy jako badanie przesiewowe w uszkodzeniach nerek. Zobacz także: Niewydolność nerek - jakie mogą być jej przyczyny i jakie daje objawy? Jak się przygotować do badania stężenia kreatyniny? Do badania kreatyniny we krwi nie trzeba się specjalnie przygotowywać ani być na czczo w dniu pobrania krwi. Niektórzy lekarze zalecają unikanie nadmiernego wysiłku fizycznego w dniu poprzedzającym badanie oraz regularne zażywanie płynów, by nie doprowadzić do zaburzenia stanu wody w organizmie. Norma kreatyniny we krwi – kiedy kreatynina jest za wysoka Orientacyjne, normy referencyjne stężenia kreatyniny we krwi wynoszą od 0,6 do 1,3 mg/dl (miligramów kreatyniny na decylitr krwi). Ostateczna interpretacja wyniku należy do lekarza, który powinien skorygować wynik o takie czynniki, jak masa mięśniowa, dieta, wiek, płeć, powierzchnia ciała i stopień aktywności fizycznej osoby badanej. Dopiero na tej podstawie można stwierdzić, czy stężenie kreatyniny we krwi jest podwyższone. Zobacz film: Jak dbać o nerki? Źródło: Dzień Dobry TVN Co oznacza podwyższone stężenie kreatyniny we krwi? Podwyższone stężenie kreatyniny we krwi wskazuje najczęściej na choroby mające wpływ na czynności nerek. Wśród nich wyróżnia się zazwyczaj: uszkodzenie nerek spowodowane infekcją lub chorobami autoimmunizacyjnymi, kłębuszkowe zapalenie nerek, infekcje bakteryjne nerek, obumieranie komórek w kanalikach nerkowych (spowodowane zatruciem toksynami lub narkotykami), kamienie nerkowe, zaburzenia prostaty (prowadzące do niedrożności dróg moczowych), odwodnienie, wstrząs anafilaktyczny, powikłania cukrzycowe, zatrucie pokarmowe, zastoinowa niewydolność serca, miażdżyca tętnic. Jak obniżyć podwyższony poziom kreatyniny we krwi? Aby obniżyć poziom kreatyniny we krwi, należy wyeliminować czynniki powodujące nieprawidłową wydolność nerek. Dopiero po przeprowadzonej kuracji i eliminacji przyczyny nerkowej powinno się zastosować właściwą dietę, opierającą się na dużych ilościach wody, a także na produktach ubogich w białko. Zaleca się spożywania niewielkiej ilości mięsa, ryb, mleka, twarogu i jaj, w ograniczonych porcjach (nie więcej niż 2 porcje w ciągu doby). Warto ograniczyć także spożywanie tłustych posiłków. Zobacz film: Prawidłowe wyniki morfologii. Źródło: Bez recepty Fosfor w organizmie pełni wiele ważnych funkcji. Jest niezbędny do prawidłowego funkcjonowania wszystkich komórek ustroju. Uczestniczy w produkcji energii, wpływa na rozwój i funkcjonowanie kości, mięśni i układu nerwowego. Wywiera istotny wpływ na utrzymanie równowagi kwasowo-zasadowej w organizmie. Ciężki niedobór fosforanów może być groźny dla zdrowia i życia, ale jego nadmiar także wiąże się z ryzykiem powikłań. Przyczyny zaburzeń poziomu fosforu w surowicy krwi są rozmaite, a ich rozpoznanie jest kluczowe w kontekście leczenia. Pomiar stężenia fosforu nieorganicznego w surowicy krwi jest przydatny w diagnostyce i monitorowaniu wielu chorób. Głównym źródłem fosforanów w diecie są produkty zbożowe, produkty mleczne, mięso i podroby, ryby, sery i wędliny. Spis treści: Fosfor – rola w organizmie Fosfor nieorganiczny – nadmiar czy niedobór? Badanie poziomu fosforu w surowicy krwi Niedobór fosforu – objawy i skutki Przyczyny niedoboru fosforu Nadmiar fosforu – objawy i skutki Przyczyny nadmiaru fosforu Fosfor w organizmie człowieka – co obniża jego poziom, a co go zwiększa? 1. Fosfor – rola w organizmie Fosfor w organizmie człowieka pełni szereg istotnych funkcji i jest niezbędny do jego prawidłowego funkcjonowania. Podobnie jak wapń, jest składnikiem budulcowym i bierze udział w mineralizacji kości i zębów. Odgrywa ważną rolę w budowaniu tkanek miękkich i błon komórkowych. Występuje w jądrach komórkowych i jest jednym ze składników kwasów nukleinowych. Uczestniczy w wielu procesach metabolicznych, przemianach tłuszczów, węglowodanów i reakcjach energetycznych. Bierze udział w przewodzeniu bodźców nerwowych i pomaga w utrzymaniu równowagi kwasowo-zasadowej w ustroju. Wchodzi w skład wielu enzymów i ważnych związków wysokoenergetycznych. Jest niezbędny do prawidłowego funkcjonowania mięśni i wzrostu kości. Jego zawartość w ludzkim organizmie wynosi około 1% masy ciała. Ponad 80% fosforu znajduje się w zębach i kościach. Stężenie fosforanów we krwi jest wypadkową procesów wchłaniania z przewodu pokarmowego, wydalania przez nerki i metabolizmu kości. Ich poziom w organizmie jest regulowany przez parathormon i witaminę D. Zalecane dzienne spożycie fosforu jest zależne od wieku. U niemowląt wynosi 150-300 mg/dobę, u dzieci od 460 mg/dobę w 1 do 600 mg/dobę w 9 U chłopców i dziewczynek do 18 – 1250 mg/ dobę, a u dorosłych mężczyzn i kobiet – 700 mg/dobę.[2] Większe zapotrzebowanie na fosfor w okresie dorastania wynika ze zwiększonych potrzeb rozwijającego się organizmu. Fosfor potrzebny jest do budowy mięśni, kości i innych tkanek. Co ciekawe, uważa się, że zapotrzebowanie na fosfor nie wzrasta w okresie ciąży i laktacji. Odpowiednią ilość fosforu dla rosnącego płodu zapewnia zwiększone wchłanianie fosforu z diety u kobiet będących w ciąży. U kobiet, które karmią piersią, dochodzi natomiast do wzmożonej resorpcji fosforu z kości. W Polsce dobowa zawartość fosforanów w diecie wynosi około 600-900 mg. [1] 2. Fosfor nieorganiczny – nadmiar czy niedobór? Badanie poziomu fosforu w surowicy krwi Badanie poziomu fosforanów nieorganicznych wymaga pobrania próbki krwi żylnej. Ich prawidłowe stężenie w surowicy krwi wynosi 0,9 – 1,6 mmol/L czyli 2,8 – 5,0 mg/dL. [1] Badanie nie wymaga specjalnego przygotowania, ale najlepiej wykonać je na czczo. W jakich sytuacjach wykonuje się pomiar stężenia fosforu nieorganicznego w organizmie? Wskazania do badania obejmują: diagnostykę chorób przytarczyc, diagnostykę chorób kości, diagnostykę chorób tarczycy, diagnostykę chorób nerek, zaburzenia poziomu witaminy D, monitorowanie osób w trakcie dializoterapii i poddawanych intensywnej opiece medycznej, monitorowanie osób żywionych pozajelitowo, zaburzenia elektrolitowe, alkoholizm, objawy osłabienia siły mięśni i bóle kostne. W celu poszukiwania przyczyny zaburzeń poziomu fosforu we krwi, przydatne mogą okazać się także badania poziomu wapnia, magnezu, potasu, witaminy D i jej metabolitów, kreatyniny, parathormonu, badanie ogólne moczu, wydalanie fosforanów z moczem oraz gazometria (ostra hipofosfatemia może być efektem zasadowicy oddechowej). Badanie stężenia fosforanów nieorganicznych w surowicy krwi możesz wykonać w DIAGNOSTYCE, podobnie jak inne badania laboratoryjne. Pamiętaj jednak, by w razie jakichkolwiek niepokojów lub nieprawidłowości, koniecznie skonsultować się z lekarzem. 3. Niedobór fosforu – objawy i skutki Spadek poziomu fosforanów nieorganicznych w surowicy krwi poniżej 0,9 mmol/L nazywamy hipofosfatemią. Skutki niedoboru fosforu związane są z zaburzeniem funkcjonowania wszystkich komórek organizmu i zależą od nasilenia niedoboru i okresu czasu, w którym do niego doszło. Jeśli hipofosfatemia jest łagodna lub umiarkowana i trwa przewlekle, objawy mogą być niezauważalne lub obejmować osłabienie i bóle mięśniowe, bóle kostne, wymioty czy parestezje (np. mrowienie, drętwienie). U dzieci niedobór fosforu może prowadzić do krzywicy, a u dorosłych do osteomalacji. Wzrasta także podatność na infekcje. Ciężki i ostry niedobór fosforu może skutkować gwałtownym osłabieniem lub porażeniem mięśni szkieletowych, prowadzić do rabdomiolizy (rozpadu mięśni), pojawienia się drżenia zamiarowego lub drgawek. Czasami występują symptomy uszkodzenia wątroby, pojawia się ryzyko ciężkich zakażeń, hemolizy i skazy krwotocznej, a nawet zaburzeń świadomości i śpiączki. 4. Przyczyny niedoboru fosforu Niedobory fosforu w organizmie stwierdza się rzadko, z uwagi na jego powszechne występowanie w wielu produktach spożywczych i wysoką przyswajalność. Niemniej jednak, niedobór fosforu może pojawić się u osób nadużywających alkoholu, pacjentów cierpiących na choroby przewodu pokarmowego związane z zaburzeniami wchłaniania, niedożywionych oraz żywionych w sposób pozajelitowy. Przyczyną spadku poziomu fosforu mogą być także przewlekłe biegunki lub uporczywe wymioty, masywne oparzenia, intensywne leczenie cukrzycowej kwasicy ketonowej, zasadowica oddechowa, nadczynność przytarczyc, niedobór witaminy D i długotrwałe stosowanie leków zobojętniających kwas solny soku żołądkowego. Do utraty fosforanów może dochodzić podczas leczenia nerkozastępczego czy przy nadmiarze glikokortykosteroidów. 5. Nadmiar fosforu – objawy i skutki Poziom fosforanów w surowicy krwi >1,6 mmol/L to hiperfosfatemia. Nie istnieją swoiste objawy wskazujące na hiperfosfatemię, a obraz kliniczny i symptomy są ściśle zależne od przyczyny nadmiaru fosforu w surowicy. Skutki nadmiaru fosforu we krwi obejmują spadek syntezy witaminy D i hipokalcemię. Fosforany wiążą bowiem wapń, a odkładając się w ścianach tętnic istotnie zwiększają ryzyko miażdżycy. Hiperfosfatemia może prowadzić do rozwoju wtórnej nadczynności przytarczyc. Duża ilość fosforu w diecie niekorzystnie wpływa na wchłanianie innych składników mineralnych takich jak wapń, miedź, żelazo, magnez czy cynk. Jeśli stosujesz suplementy diety z fosforanami, ich przedawkowanie może objawiać się zaburzeniem pracy przewodu pokarmowego i pojawieniem się nudności, wymiotów czy biegunek. 6. Przyczyny nadmiaru fosforu Zbyt duże stężenie fosforu w organizmie może być związane z jego nadmierną podażą w codziennej diecie ( poprzez częste spożywanie pokarmów bogatych w fosfor lub wysoce przetworzonych produktów, gdzie dodawane są fosforany), żywieniem pozajelitowym lub wzmożonym wchłanianiem fosforu z przewodu pokarmowego (np. wskutek nadmiernego spożycia witaminy D). Przyczyną hiperfosfatemii mogą być także ciężkie urazy z uszkodzeniem tkanek, poważne zakażenia, intensywny wysiłek fizyczny, zespół rozpadu nowotworu, hemoliza, ciężka kwasica czy rabdomioliza, kiedy to dochodzi do nadmiernego uwalniania fosforu z komórek. Do wzrostu poziomu fosforu prowadzi również upośledzenie wydalania go przez nerki, co może być spowodowane ostrą lub przewlekłą niewydolnością nerek, niedoczynnością przytarczyc i niedoborem parathormonu (lub opornością tkanek na parathormon), niedoborem magnezu czy przyjmowaniem bisfosfonianów (leków stosowanych w osteoporozie). Długotrwałe unieruchomienie może prowadzić do wzmożonego uwalniania fosforanów z kości. 7. Fosfor w organizmie człowieka – co obniża jego poziom, a co go zwiększa? Fosfor jest powszechnym składnikiem wielu pokarmów. Do produktów bogatych w fosfor należą: ryby, ryby wędzone i konserwy rybne, mleko, sery podpuszczkowe dojrzewające, wędliny, czerwone mięso, podroby (np. wątróbka), drób, suszone owoce, rośliny strączkowe, jajka, kasze (np. gryczana), otręby, płatki zbożowe, ciemne pieczywo, migdały. Niektóre produkty zawierają dużo fosforu z uwagi na fosforany dodawane do nich w procesie przetwarzania żywności – np. jako substancje zagęszczające czy stabilizatory. Należą do nich cola, niektóre wędliny czy serki topione. Organizm z łatwością przyswaja fosfor z większości pokarmów. Wyjątek stanowią produkty zbożowe i strączkowe, z których przyswajalność fosforu jest niższa, z uwagi na połączenia fitynianowe. Wchłanianie fosforanów w przewodzie pokarmowym zwiększa się pod wpływem witaminy D i parathormonu, maleje natomiast w obecności wapnia i magnezu. W praktyce, większość fosforu jest dostarczana do organizmu poprzez jedzenie produktów zbożowych, mlecznych i mięsnych. Bibliografia: Interna Szczeklika – P. Gajewski, A. Szczeklik [1] Normy żywienia dla populacji Polski – M. Jarosz [2] „Fosfor”- K. Jamruszkiewicz „Objawy i skutki niedoboru fosforu (hipofosfatemii)”- E. Kuchar „Fosfor” – B. Przygoda Fot. Robert Przybysz/AdobeStock Opublikowano: 21:13Aktualizacja: 10:37 Potówki mogą pojawić się w każdym wieku. Jednak najczęściej można je zaobserwować u niemowlaków. Powstają z powodu nierozwiniętych do końca gruczołów łojowych oraz z pocenia lub przegrzania dziecka. Potówki nie są powodem do niepokoju, gdyż w łatwy sposób można sobie z nimi radzić. Jak wyglądają potówki u niemowlaka?Potówki u niemowlaka: jak się ich pozbyć?Jak zapobiegać potówkom? Nasze teksty zawsze konsultujemy z najlepszymi specjalistami Niedojrzałe gruczoły potowe u niemowlaka często nie są w stanie poradzić sobie z wysoką temperaturą. Wynikiem tego jest pojawienie się potówek – krostek na ciele wypełnionych płynem. Najczęściej umiejscawiają się na skórze: szyi, czole, głowie, plecach, między palcami, w okolicy uszu oraz w zgięciach kolan i łokci. Istnieje kilka bezpiecznych i skutecznych metod, żeby sobie z nimi poradzić. Potówki u niemowlaka mogą mieć różną postać. Uzależnione jest to od ich zaawansowania oraz umiejscowienia. Zazwyczaj są to drobne, czerwone kroki, otoczone różowo-czerwonym rumieniem. W bardziej zaawansowanej formie krostki przechodzą w pęcherze. Miejsca, gdzie najczęściej można je zaobserwować, to: twarz, głowa, okolice pod pachą, pod kolanami, w zgięciach łokci oraz miejsca, w których skóra dziecka styka się z pieluchą (pośladki, pachwiny, dolna część pleców). Objawy są indywidualne. U części niemowląt pojawia się świąd, u innych występuje lekkie pieczenie bądź kłucie. Zdarzają się krostki i pęcherze w miejscu drapania. Czynniki predysponujące do powstawania potówek to przede wszystkim: przegrzanie, zbyt ciepłe ubranie w stosunku do temperatury otoczenia, wysokie temperatury powietrza, stosowanie za małych, zbyt obcisłych pieluch. Wszystko to wiąże się z niedojrzałymi gruczołami potowymi, które w skrajnie ciepłych warunkach nie radzą sobie z temperaturą. Niewskazane jest stosowanie nadmiernych ilości oliwki lub wyrobów medycznych zawierających oliwkę, które zatykają pory. Pot nie może wówczas wydostać się z organizmu i stąd „wyskakują” potówki. W przestrzeni zakupowej HelloZdrowie znajdziesz produkty polecane przez naszą redakcję: Odporność Naturell Uromaxin + C, 60 tabletek 15,99 zł Zdrowie umysłu, Odporność, Good Aging, Energia, Beauty Wimin Zestaw z głębokim skupieniem, 30 saszetek 139,00 zł Odporność Naturell Czosnek Max Bezzapachowy, 90 kapsułek 17,39 zł Odporność, Good Aging, Energia, Trawienie, Beauty Wimin Zestaw z lepszym metabolizmem, 30 saszetek 139,00 zł Odporność Naturell Immuno Hot, 10 saszetek 14,29 zł Potówki u niemowlaka: jak się ich pozbyć? Najskuteczniejsze na potówki u niemowląt są domowe sposoby. Farmakologiczne leczenie potówek konieczne jest, gdy nie znikają po kilku dniach bądź się nasilają. Wówczas zalecane jest stosowanie odpowiednich kosmetyków, mydeł antybakteryjnych, a w skrajnych przypadkach maści sterydowych. Potówki powinny samoistnie ustąpić po kilku dniach. Jeśli jednak tak się nie stanie, warto wykorzystać kilka domowych sposób na potówki u niemowlaka: Najlepiej zaprzestać lub ograniczyć do minimum stosowanie oliwek oraz innych tłustych wyrobów medycznych. Regularne kąpiele w niezbyt gorącej wodzie, stosowanie delikatnego mydła, przeznaczonego do delikatnej skóry. Do wody podczas kąpieli warto dodać nadmanganian potasu (dostępny w aptekach) lub mąkę ziemniaczaną, które łagodzą nieprzyjemne objawy. Osuszać ciało delikatnym, miękkim ręcznikiem. Ważne, aby nie pocierać nim zbyt mocno skóry dziecka, lecz delikatnie ją poklepywać. Jeśli w domu jest zasypka, można jej użyć zaraz po kąpieli na czyste, suche ciało dziecka. Jeśli mimo zastosowania domowych metod potówki nie zmniejszają się, a wręcz nasilają, konieczne jest udanie się do lekarza pediatry lub dermatologa. Jeżeli leczenie nie przynosi oczekiwanych efektów, może okazać się, iż nie są to potówki, lecz stan zapalny wywołany bakteriami lub alergią pokarmową. Wówczas lekarz zaleci wykonaniu testów alergicznych oraz pobranie wymazów z miejsc objętych stanem zapalnym. Zobacz także Jak zapobiegać potówkom? Nie dopuszczać do przegrzania ciała niemowlaka. Jeśli planowany jest spacer, dziecko powinno mieć jedną warstwę więcej ubrań niż opiekun, natomiast w pomieszczeniu taką samą. Ważne, aby ubiór był dostosowany do temperatury otoczenia. Zarówno ubrania, jak i pościel dziecka powinny być wykonane z przewiewnej bawełny, która zapewnia dostęp do powietrza. Ważne również jest, aby kołderka malucha nie była ciężka. Jeśli nie ma pewności, czy dziecku nie jest chłodno, należy przyłożyć dłoń do jego karku. Jeśli jest ciepła, a nóżki i dłonie są chłodniejsze, oznacza to, że wszystko jest w porządku. Natomiast chłodny kark sugeruje, iż dziecku jest zimno. Temperatura w pokoju dziecka nie powinna przekraczać 22℃. Warto od czasu do czasu, szczególnie ciepłą wiosną lub latem, pozwolić niemowlakowi pobyć bez pieluchy, żeby przewietrzył skórę na pupie. Regularne kąpiele. Zarówno latem, jak i zimą należy dziecko regularnie myć kosmetykami dostosowanymi do jego wieku. Lepiej użyć delikatnego emolientu lub balsamu niż oliwki po kąpieli. Najnowsze w naszym serwisie Treści zawarte w serwisie mają wyłącznie charakter informacyjny i nie stanowią porady lekarskiej. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Alicja Kaczmara Swoją przygodę z medycyna rozpoczęłam już w okresie gimnazjum, gdzie zainteresowałam się biologią człowieka. Z każdym kolejnym etapem edukacji, medycyna stawała się coraz ciekawsza. Zobacz profil Podoba Ci się ten artykuł? Powiązane tematy: Polecamy

za duzo potasu u niemowlaka