They are not compensated for their attractiveness. Brides and their families are not rewarded in any manner for appearing on the TLC show. They must pay for their gowns. Dresses are not free or even heavily reduced. They are purchased at full price and sometimes even up front. So, no, they do not pay for your dress. Let's Give the Man What He Wants. Air date: Mar 18, 2023. Amanda's back at Kleinfeld to find a second dress after her fiancé tells her he hates her first pick; the pressure is on for Randy to Vestido de novia: Las damas. Start a Free Trial to watch Say Yes to the Dress on YouTube TV (and cancel anytime). Stream live TV from ABC, CBS, FOX, NBC, ESPN & popular cable networks. Cloud DVR with no storage limits. 6 accounts per household included. Ugly gowns, bridezillas, and domineering mothers-in-law are the lifeblood of Say Yes to the Dress. The wedding industry is a $165-billion-a-year industry (although likely not this year), and one that really hammers home the message that a bride has to feel like a princess on her wedding day. Summary: Say Yes to the Dress delves into the heart of world famous Kleinfeld Bridal where the staff face immense pressure to help each bride find the dress if her dreams.Owners Ronald Rothstein and Mara Urshel have continued the over 60 year tradition of the salon, now based in Manhattan. Take a peak at the brides as they try on their dream …. An Insider reporter visited Kleinfeld of "Say Yes to the Dress" fame. Anne-Marie Jackson/Toronto Star/Getty Images/Crystal Cox/Insider. My bridal appointment at Kleinfeld was slightly different from "Say Yes to the Dress." The showroom was smaller than I expected, and there weren't huge entourages with brides. . Program TV Stacje Magazyn Niedziela 14:30 TLC program rozrywkowy Polska 2015, 30 min "Salon sukien ślubnych: Polska" to program telewizji METRO będący polską odsłoną znanego na całym świecie formatu rozrywkowego. W każdym wydaniu show kamery towarzyszą przyszłym pannom młodym w poszukiwaniu idealnej kreacji ślubnej. Program prowadzi tancerz, aktor i piosenkarz Stefano Terrazzino. W programie "Salon sukien ślubnych: Polska" Stefano Terrazzino wspiera kobiety z całego kraju w poszukiwaniach idealnej sukni. Mimo że każda panna młoda zakłada taką kreację tylko raz, by uczcić niezwykle ważny dzień w swoim życiu, jakim jest dzień ślubu, jej wybór nastręcza licznych trudności. Dlatego w programie kobietom towarzyszy doświadczona konsultantka, która potrafi dobrać suknię pod względem kroju do figury i typu urody. Specjalnie dla każdej przyszłej panny młodej wyszukuje ona kreacje, z których jedna okaże się tą wymarzoną. Przy wyborze sukni uczestniczkom towarzyszą także członkowie rodzin oraz przyjaciele. Barbara Kurdej-Szatan Brak powtórek w najbliższym czasie Co myślisz o tym artykule? Skomentuj! Komentujcie na Facebooku i Twitterze. Wasze zdanie jest dla nas bardzo ważne, dlatego czekamy również na Wasze listy. Już wiele razy nas zainspirowały. Najciekawsze zamieścimy w serwisie. Znajdziecie je tutaj. Say Yes to the Dress is more than just a television show. A fixture in Brooklyn's Bay Ridge neighborhood since 1941 for hip, stylish, and wealthy brides-to-be, Mara Urshel and Ronald Rothstein moved their bridal salon, Kleinfeld, to larger Manhattan digs in 2005. Two years later, the owners said "I do" to a proposal from TLC to create a reality show built around Kleinfeld shoppers finding the perfect wedding gown with the assistance of the store's consultants and fitters. Say Yes to the Dress was born, but here's what the show — and store — are really like. The application process is no joke The Kleinfeld application for Say Yes To The Dress and Say Yes To The Dress Big Bliss requires brides to already know a lot about their weddings, and be cool with telling the show things like what their fiancé does for a living. Although there have been brides on the show who didn't yet have a date for their wedding, it looks like TLC is interested in getting a sense of what information you do and don't ahead of time, probably to plumb it for potential drama. If you ever decide to apply, you must be prepared to describe yourself and your personal style in three words, talk about your wedding budget, any important family traditions, and why you want to be on TV, among other things. The application to be on the Atlanta show is essentially the same, but it also asks if you've ever been convicted of a crime, and if so, to please explain. What a surprise, it's a Pnina Tornai! Ever notice how most brides on Say Yes to the Dress end up in a gown designed by Pnina Tornai? That's because the show, and Kleinfeld, are set up to move as many of the Israeli dressmaker's gowns as possible. Tornai approached Kleinfeld pre-Say Yes to the Dress about carrying her line, but they turned down several of her designs before finally saying yes to a dress. Pnina Tornai is now one of Kleinfeld's primary vendors, but the only one with an in-store boutique. Today, a Pnina Tornai is one of the first (if not the first) gowns offered up on Say Yes. TV magic makes the salon look huge Say Yes to the Dress really is taped inside Kleinfeld's Manhattan storefront, but it's not very big. Creative camerawork and editing make the charming boutique look much larger than it really is. There's evidently exactly enough space for a bride, a giant gown, her entourage, the cast of the show, and a small production crew. In real life, the place is packed A visit to Kleinfeld for a bride not participating in Say Yes, or when the show isn't taping, is much different than one for a bride on the show. Gone is the entire staff paying attention to just one woman who gets the run of the store to herself. The success of the show has turned the store into a madhouse. Prepare to contend with 20 or so other brides crowding for dresses, as well as access to mirrors and platforms. Even brides with an appointment only get 90 minutes to decide on a dress before they have to leave. Kleinfeld is a tourist attraction because of the show Fans of the show come from all over to check out the store and try on dresses, whether they have an appointment or not. Some may not even be brides — they're just there for an experience (or possibly, to buy a "Just Say Yes" Say Yes to the Dress-branded T-shirt from a kiosk in the lobby). The dressing room situation is weird Brides who appear on Say Yes to the Dress really do have to strip down in a fitting room in front of their consultant — and a camera operator. However, the show does try to use a female camera operator to cut down on the awkwardness, and any images of a woman in her underwear aren't going to appear on the air. How the consultants are picked Consultants on Say Yes to the Dress aren't assigned at random to brides. According to one woman, Valerie Bowman, who appeared on the show's Atlanta iteration, she was paired with blond-haired Southern belle Robin because she herself was a brunette with no Southern accent. The contrast apparently makes for more compelling television, like The Odd Couple, but with much less arguing. Kleinfeld is here for all your modesty needs Most wedding dresses are strapless, which means if you're required by religion to have a dress with sleeves, it's going to cost you some serious cash to add them. In addition, there's the work of having to explain the fact that your religious standards aren't optional, so you really do need a dress of a certain length and style. Kleinfeld's consultant, Rochel Leah Katz, was hired specifically to work with brides with modesty requirements, such as Orthodox Jews and Mormons. Katz knows it's not only hard to find a dress with sleeves, but also, that not all designers allow their dresses to be modified. She understands that it's not simply a matter of finding a dress, and sending it to get altered — for modesty's sake, it's often a matter of changing the structure of the dress, so the alteration process is often more complex. Katz has been with Kleinfeld's for over a decade, and it's no wonder. Chana Schwartz wrote in "It likely is the underrated traditional great service, which Rochel Leah gives to each bride, that makes her so sought after — even in London, from where she procured three appointments a short while ago." Every bride gets the owners' cell phone number You've probably seen the owners of Kleinfeld, Mara Urshel and Ronnie Rothstein on Say Yes to the Dress, Rothstein talking about how much he loves his job and every bride who comes in, and Urshel traveling to various fashion shows to suss out the latest trends. These two are serious about customer service, on a new level. In an interview with Brides in 2016, Urshel told Jacqueline Weppner that each bride gets both hers and Rothstein's personal cell phone numbers. "At Kleinfeld, the staff works diligently to ensure that the customer feels that she is the only bride in the store. Every step of the way, the bride receives personal one-on-one attention, from a personal bridal consultant, to her fitter who she will work with for the next few weeks until the gown fits perfectly! Ronnie and I give our cell phone numbers so brides feel they can reach us at any time, day and night." Some Kleinfeld consultants started out as customers Kleinfeld consultants and Say Yes to the Dress favorites Camille and Keasha first showed up at Kleinfeld looking for dresses for other people's weddings — Camille was in search for a dress to wear to her son's wedding, and Keasha came to help her cousin find a wedding dress. Having been in the right place at the right time paid off — literally, for Camille, who met owner Ronnie Rothstein on her visit and learned there was a job opening. There are dresses in the ceiling Kleinfeld sells 10,000 dresses in a year, but where do you even keep all those? Like anyone who lives in New York City, Kleinfeld has had to get creative about space, so dresses that are waiting to be picked up are kept in the ceiling and rotate via a machine. They came up with a few solutions to help get sell stock quickly. The store's sample sales bring in hundreds of brides-to-be at a time, who all impatiently wait outside for the Kleinfeld doors to open. They also opened a Sample Studio located across the street from the main store, where brides on a budget and in a time-crunch can pick from over 200 dresses, without the pressure of a 90 minute appointment. Say Yes to the Dress saw its first transgender bride Gabrielle Gibson is the first transgender bride to appear on the original Say Yes to the Dress, although not the first on the franchise — that was Precious Davis, who was on Say Yes to the Dress Atlanta in 2016. Gibson, who chose her dress on the episode that aired in March 2017, brought her mom and friends to the appointment. She told People, "I just wanted to have an experience, and to show that we as trans people can love, and be loved, in a normal setting, and do things that are not out of the norm." You can't look at most of the dresses At Kleinfeld, most dresses are kept in the stockroom, where consultants are often seen searching for gowns during Say Yes to the Dress. You can look at samples on the floor, but that's only some of the dresses in the store, which is why consultants go to the back to pull more looks for brides. One customer review of the store in New York Magazine expressed frustration with not being able to see more dresses: "Kleinfeld...told me I could try just FOUR dresses (big inventory, but you'll never see it)." Beads are so important that they get their own room On Say Yes to the Dress, there's as much drama in the Kleinfeld alterations department as in the process of actually finding a dress, and sometimes more. (See: the episode in which a mother punched alterations manager Vera.) Brides return between two and four times for fittings, and things get more complicated if you're making serious changes to the dress. Brides can add "bling" to their gowns to make them more unique, and it's so vital to make sure a dress looks perfect that there's a whole room devoted to adding beading to a dress. Kleinfeld now has a Canadian location Say Yes to the Dress is already a franchise — in addition to the original show based at Kleinfeld, there's Say Yes to the Dress: Atlanta, Say Yes to the Dress: Bridesmaids, Say Yes to the Dress: UK, and on TLC Australia, a 6 part series called Say Yes to the Dress: Australia. A Canadian version of the show, Say Yes to the Dress: Canada, films at the exclusive Toronto bridal boutique Amanda-Lina's, but now there's another upscale bridal salon in town. In May 2014, Kleinfeld Hudson's Bay opened in Toronto. It's basically a wedding wonderland, over 20,000 square feet of dresses, jewelry, shoes, and everything you could want for the big day. According to Kleinfeld Hudson's Bay publicist Jessica Mulroney, this store is meant to be "more inspiration than a copy of the New York store." As of now, there are no plans to film SYTTD at Hudson's Bay, but regardless of whether or not the store's Canadian brides end up on TV, they're guaranteed to have the "Kleinfeld experience." Filming an episode is intense What's it really like to be in front of the Say Yes to the Dress cameras? In 2013, Courtney Wright went with her engaged friend to choose dresses for her bridesmaids (including Wright), and ended up in an episode of Say Yes to the Dress: Bridesmaids, filmed at Bridals by Lori in Atlanta, Georgia, where Say Yes to the Dress Atlanta also takes place. Wright described her experience of filming the show in an interview for 417 Bride in 2013. The group tried on four dresses (but didn't purchase any of them), and although an episode is 30 minutes long, recording took eight hours. Why so long? Each dress took an hour to discuss and film, followed by post interviews. "I wasn't expecting all the questions," said Wright. "I thought it was just like, "Alright, go." The questions exist for a reason, of course, it's how the producers create a show worth watching. Wright said, "They want you to act as natural as possible, but you can tell that they want to stir up some drama. If someone says something that could potentially cause a disagreement, the director asks you questions about it." Randy has a bridal line He's been dubbed a "bridal gown whisperer" by Kleinfeld customers, and now Say Yes to the Dress star Randy Fenoli has stepped into the world of bridal design with his own collection, Randy Fenoli for Kleinfeld. Fenoli showed his Spring 2018 collection, made up of twenty five dresses, at this year's Bridal Fashion Week. He told US Weekly that the line "captures the diverse tastes of today's brides, whether she wants to look romantic, chic, bohemian, sexy, ethereal, traditional, fashion forward or become a fairy-tale princess on her wedding day. This collection offers something for every bride looking for her perfect dress." Even better news: while you can easily drop ten thousand dollars or more on a gown at Kleinfeld (as of 2015, the most expensive Pnina Tornai in the store was priced at $37,000), Fenoli's collection is reasonably priced as wedding dresses go: between $1,500 and $3,000. The show, and the store, have had some legal troubles In 2013, Kleinfeld brought a lawsuit against designer Mark Zunino claiming that Zunino violated an agreement he had with the store to "not engage in any design activities that would conflict or compete" with Kleinfeld. The store alleged that Zunino broke his contract by designing bridal gowns for Nolan Miller Inc. Zunino's line, Mark Zunino for Kleinfeld, showed at Bridal Fashion Week in 2016, but Zunino is not included as a designer on the store's website. The legal tables turned in 2016, when Alexandra Godino, a bride who appeared on Say Yes to the Dress, sued the show when she learned TLC planned to air her episode before her May wedding. Godino lost her legal battle, and the show aired as scheduled, after New York Judge Nancy Baron reminded her that she signed a contract when she agreed to go on the show, which mentioned nothing about the dates of the airing being negotiable. Jim Hollis, attorney for SYTTD's production company, clarified that there was never a promise made by the show to hold the episode, and if brides ask for their episode to be held back, they aren't filmed. Also in 2016, Randi Siegel-Friedman claimed Kleinfeld gave her the wrong size gown, and then refused to refund her the cost of the dress, more than $12,000. In the end, she wore a sample dress purchased elsewhere. According to TMZ, in December 2016, Kleinfeld had yet to review the suit and declined to comment. The show is actually really into non-traditional brides Most brides featured on Say Yes to the Dress leave with long white dresses, and while eyebrows definitely get raised when brides come in searching for particularly unique dresses, the producers of the show appreciate folks who are looking to break the mold. In a piece for the Offbeat Bride, a reader and forum contributor named Stacey described her experience on the SYTTD spin-off Randy to the Rescue. Stacey was clear that she wanted a silver dress, and was concerned that she'd be forced to try on "fluffy white princess dresses," but Randy delivered, and she ended up choosing a gold dress that was only slightly out of her budget. The show also didn't try to mainstream Stacey when it came to make-up. It was then that she learned that the team was were super into her non-traditional requests: "They were tired of the TV brides who all want a white princess dress, beach curls with a low bun, and natural make-up," she wrote. "One of the camera women kept telling me, 'We did a steampunk bride last year and it was so cool. I wish we could film more brides with theme weddings, or like a goth wedding or something.' Even the makeup artist and the hair stylist were excited to do something new." Being a consultant is tougher than it looks Have you ever found yourself watching the consultants on Say Yes to the Dress and thinking, "I could definitely do this job?" Watch the episode in which Kelly Ripa spends a day as a consultant and you'll change your mind. Being a bridal consultant is super hard — you likely work on commission, there are entourages to contend with, not to mention the bride, who's the person you're actually aiming to please. And then there's the matter of salary and health benefits. Even at an upscale salon like Kleinfeld, current and former employees, including folks who work in shipping, operations, as well as customer service, report health care being "too expensive". Pros of working at the store reportedly include travel, an exciting work environment, and enthusiastic co-workers. The show's announcer doesn't know what he's narrating Ever wonder about the identity of the voice guiding us through all the action on Say Yes to the Dress? It's Roger Craig Smith, who's been describing gowns, and more, on the show since 2007. If his voice sounds familiar, it's because he's done voice-over for an assortment of cartoons and video games, including Resident Evil. Smith doesn't actually see any of the scenes he's narrating before he narrates them. He gets the script sent to his home in California, and then speaks with the producer who tells him what's happening, a process that Smith says helps him better connect to the material. He's spent the last ten years getting a crash course in wedding dresses — but doesn't advise brides come to him for dress advice. "The first thing I would say is run for the hills — you would wind up in a burlap sack." They can say no to the dress The bride's budget is discussed ahead of time, and the consultants do try to stick to that figure, although they almost always show the brides dresses far out of that price range — it helps cement the show's "fairy tale" feel. One participant says that dresses she couldn't afford were all moved to different closets and stockrooms — the doors stayed closed and taping didn't happen in there. According to Valerie Bowman, the bride is under no obligation to buy any of the dresses shown to her during her episode of Say Yes to the Dress, and can instead say yes to savings. Say yes to the dress. Albo i że nawet kobiety nie cierpiące na obsesję zamążpójścia mają zwykle skrystalizowane wymagania co do sukni ślubnej. Nawet jeśli nie wiedzą jeszcze dokładnie jaka suknia ślubna wchodzi w grę, czy będzie to rybka, litera A, czy (uwielbiam to określenie!) suknia o kształcie księżniczki. Sukienka ślubna musi być zjawiskowa, wyjątkowa, oszałamiająca (oraz, jak twierdzi wiele panien młodych, podobać się gościom). Ja swój pierwszy szkic (zdarzało mi się w przeszłości rysować) sukni ślubnej wykonałam w wieku lat trzynastu. Była to prosta suknia, taka w stylu elfiej królowej, odcinana w biodrach, z rozkloszowanymi jak to ma w zwyczaju, zweryfikował moje preferencje (fakt, że moja dorosła anatomia przypominała bardziej kształty Salmy Hayek, niż zwiewnej i eterycznej elfki, mógł także przyczynić się to zmiany poglądów) i w końcu stwierdziłam, że moją optymalną, wymarzoną, najbardziej pożądaną suknią ślubną byłaby głośna kreacja Zuhaira Murada, którą Miley Cyrus miała na sobie na 81. ceremonii wręczania Oskarów. Sukni towarzyszył mały skandal w świecie mody, ponieważ przynajmniej jej dolna część do złudzenia przypominała Junon zaprezentowaną w jesienno zimowej kolekcji 1949/1950 przez Christiana Diora. Junon miałam okazję podziwiać z bliska w MET dokładnie dzień przed nowojorskim ślubem (więcej o moim ślubie w Nowym Jorku przeczytacie tu). Z tego co pamiętam, Murad wyparł się plagiatu, stwierdził, że każdy projektant inspiruje się dziełami poprzedników, moda wraca, itd. Inna sprawa, że rozwiązanie góry u Murada podobało mi się znacznie bardziej. Poza tym pałałam do tego projektanta gorącym uczuciem od czasów szarej koronkowej sukienki, którą miała na sobie Serena z “Gossip Girl”. Tak, jestem starym człowiekiem, który swojego czasu pochłaniał hurtowo odcinki tego kultowego nowojorskiego serialu, bardzo mnie smuci to, że wiele z moich młodszych czytelniczek nie ma pojęcia o co chodzi, ale zachęcam do nadrobienia zaległości – nie tyle ze względu na fabułę, co na niesamowitą rewię mody serwowaną przez każdy sezon Dior Junon Wracając do wymarzonej sukienki, oczywiście była poza moim zasięgiem, podobnie jak suknie typowo ślubne tego projektanta. Zresztą, mając do wyboru wydać kilkadziesiąt tysięcy na suknię, którą założę raz (dwa, licząc sesję zdjęciową), a fajny samochód, wolę jednak samochód. Albo jeszcze lepiej: kilka podróży poślubnych. W związku z czym zaczęłam szukać sukni zbliżonej krojem do jednej z kreacji ślubnych Murada – moja nowa idealna suknia ślubna miała mieć dopasowaną, koronkową warstwę spodnią, a do tego nakładaną na tył i boki bioder wielowarstwową spódnicę. W kolejnych latach ten model stał się bardzo popularny, niestety w tamtym czasie znalazłam tylko jedną sukienkę na podobnej zasadzie i niestety nie była do samego procesu poszukiwania sukni ślubnej przystąpiłam krótko po zaręczynach, ale wciąż łudząc się jeszcze, że może znajdę coś obłędnego w Nowym Jorku. Niestety poza piękną suknią Rochasa, z białej jedwabnej tafty z nadrukiem i zdobieniami w postaci rajskich ptaków, której cena była równie bajeczna jak wygląd, nie znalazłam absolutnie nic. Po powrocie do Polski w czerwcu temat stał się dosyć nerwowy, ponieważ planowaliśmy wstępnie ślub cywilny we od razu zaznaczyć, że w temacie sukni ślubnych świat oszukał mnie w każdy możliwy sposób. Po pierwsze: znakomita większość sukni w salonach jest po prostu brzydka, w porywach wręcz paskudna. Ciężko znaleźć nawet takie neutralne, a nie oszukujmy się, żadna panna młoda nie marzy o neutralnej, nudnej sukience. Przykładowo, cytując moją przyjaciółkę, która teraz właśnie jest na etapie poszukiwań (M&M! Ściskam Was bardzo, bardzo mocno i nie mogę się doczekać Waszego ślubu! Lavya both!) z sukienkami jest masakra, wszystkie mają tyle cekinów, wyglądają jak te kule dyskotekowe z lat 80tych i omal ataku padaczki nie dostała (tekst poprawiony pozbawiony dużej ilości powtórzeń i wykrzykników świadczących o wysokim wzburzeniu). Suknie, które można byłoby rozważać, ale jeszcze nic nie urywające zaczynają się od 5 tysięcy w górę. Moja Mama nie roniła łez wruszenia oglądając swoją jedynaczkę w bieli. Do tego w ponad połowie salonów, do których wybrałam się w tamtym okresie, a także już po własnym ślubie doradzać koleżankom, panie ekspedientki są po prostu niemiłe. Oczywiście można też trafić gorzej, na przykład na agresywne, bezczelne, niedoprane babsztyle rodem z najgorszych czasów w historii powojennej po liceum wybrałam się z przyjaciółkami na spływ Czarną Hańczą. Gdzieś w okolicach miejscowości Sejny (w której zresztą ponad dwadzieścia lat wcześniej moja Mama mierząc za małe buty usłyszała: “żarła, żarła i tak se nogę rozpasała”. Gwoli ścisłości – moja rodzicielka ważyła wtedy niewiele ponad 50kg i najbardziej rozpasaną częścią jej jestestwa była właśnie miłość do butów…) wybrałyśmy się do malutkiego wiejskiego sklepiku, robiłyśmy dosyć ciężkie zakupy. Pani przy kasie zapakowała nam wszystko do jednej siatki, kiedy wzięłam ją do ręki, stwierdziłam, że nie ma opcji, przerwie się na pewno. Spytałam:– Przepraszam, czy mogę prosić o jeszcze jedną siatkę? – Nie oceniajcie mnie, to było lata temu, byłam nieuświadomiona, teraz w sklepach krzyczę, żeby mi nic nie dawali, bo mam własną torbę!– Nie.– Byłam przekonana, że pani kasjerka nie odpowiada na moje pytanie, tylko na jakieś, które musiał jej zadać następny klient. -Dlatego ponowiłam prośbę.– Przecież mówię, że nie!– Ale to się przerwie.– Nie przerwie!I ja to moi drodzy szanuję, doceniam jako najwyższą formę lokalnego kolorytu. Stanowcza odpowiedź w pełni mnie usatysfakcjonowała, chwyciłam opasłą siatę w objęcia i w radosnym nastroju przeszłam tak trzy kilometry dzielące mnie od pola jednak był to malutki spożywczak na głębokiej Suwalszczyźnie. Od pań w trójmiejskich salonach sukni ślubnych spodziewałabym się jednak trochę innego podejścia do męscy czytelnicy raczej nie mają takich doświadczeń, ale Dziewczyny, powiedzcie, oglądałyście kiedyś jakikolwiek program, polski lub zagraniczny, o wyborze sukien ślubnych? Pamiętacie te kanapy, kieliszki szampana i cudownie cierpliwe i wyrozumiałe pracownice sklepów? Z takimi oczekiwaniami zaczęłam rajd po trójmiejskich, i nie tylko, salonach. Mam wrażenie, że w każdym mieście istnieje swoiste zagłębie sukien ślubnych, w przypadku Gdyni była to wtedy ulica Wielkopolska. Dlatego postanowiłyśmy spędzić z Mamą jeden dzień odwiedzając tyle sklepów przy tej ulicy, ile się da, zrobić wstępne rozeznanie, zobaczyć, czy w którymkolwiek salonie jakakolwiek suknia mi się spodoba i wtedy dopiero umawiać się w konkretnych miejscach na SALON sukni ślubnychNa pierwszy ogień poszedł znajdujący się na samym dole Wielkopolskiej salon, który miał szansę okazać się najlepszym wyborem, ponieważ prowadził między innymi sprzedaż sukienek Pronovias i Rosa Clara. Uwielbiam hiszpańskie suknie ślubne, byłam niemal pewna, że zdecyduję się na suknię jednej z tych marek. Izraelska Berta i turecko – nowojorski Tarik Ediz również wpisywali się w moje upodobania estetyczne, ale czułam, że pozostanę wierna hiszpańskiej estetyce. Tego dnia ubrałam się wyjątkowo efektownie, nauczona doświadczeniem, że choćby się miało miliony na koncie i czarną kartę, panie ekspedientki do osób ubranych na luzie odnoszą się z pogardą. Lepiej założyć podróbki z gigantycznym logo Dolce & Gabbana na sztucznym biuście, niż jeansy McQueena i trampki. Taki mamy klimat. Po prawdzie podróbek D&G (ani innych) nie posiadam, ale wciągnęłam na grzbiet mój szalenie efektowny, złoty, skórzany trench Burberry upolowany na wyprzedażach w Madrycie. W połączeniu z białą koszulą i mocno opaloną skórą powinnam robić wrażenie dzianej dziewczyny zagranicznego mafiosa. Niestety. Logo jednak by się przydało, poza tym zabrakło tipsów i doklejonych po wejściu do sklepu nie zapowiadały miłej wizyty, ale nie zwiastowały też katastrofy. Pani, która niechętnie otworzyła przed nami drzwi miała na sobie bardzo nieświeży, poplamiony T-shirt, przetłuszczone włosy i mord w oczach. Spytała, czy byłyśmy umówione. No nie byłyśmy. Westchnęła ciężko i kazała czekać, po czym wróciła do dwóch mężczyzn siedzących na kanapie. Delikatnie ruszyłam w stronę wieszaków, rzucając tylko, że chciałam zobaczyć, jakie suknie mają w salonie, żeby wiedzieć, czy się umawiać na mierzenie.– Jak to obejrzeć?!– No przejrzeć sukienki, które ewentualnie będę chciała zmierzyć.– To sobie może oglądać w katalogu.– Oczywiście, mogę również w internecie, ale chciałam obejrzeć je na – Nie ma takiej możliwości!– Ale jak to, przecież tu wiszą.– I co sobie wyobraża, że będzie je tak oglądać?– No… tak…– Nie ma takiej możliwości.– Ale jeśli bym się umówiła na mierzenie, to przecież musiałabym obejrzeć suknie, które chcę zmierzyć. Skąd inaczej miałabym wiedzieć, które mi się podobają.– Ja wtedy przynoszę i proponuję!– Ale przecież to nie ma sensu…– To jest salon, a nie sklep!– Rozumiem… Wie pani co? Ja już jednak pójdę.– Tak, proszę natychmiast wyjść!Do tej pory nie rozumiem, co tam się właściwie stało. Zostałyśmy z Mamą niemal wykopane za drzwi. W następnym salonie na wszelki wypadek na wejściu spytałam, czy mimo że nie jestem umówiona na mierzenie, mogę się rozejrzeć i czy nie ma problemu, żebym pooglądała sukienki. Panie były o dziwo całkiem sympatyczne, sprawiały wrażenie smutnych, że akurat nie mogą mi zaoferować mierzenia i chętnie pozwoliły poprzeglądać sukienki. Był to salon, który teoretycznie oferował suknie Ediza, jednak na miejscu znalazłam tylko jedną, reszta to była przygnębiająca ilość upiornie sztywnych koronek (takich, co jak się je postawi, to utrzymają same pion) bardzo bogato zdobionych mi na kolejną dygresję? Jeśli bardzo ich nie lubicie, omińcie ten akapit. Dla wielu dziewczyn pierwsza wprawka do tego, co czeka je podczas polowania na idealną suknię ślubną, jest kupowanie sukienki na komunię. Oczywiście wtedy w dużo większej mierze polegamy na zdaniu naszych mam, ale przynajmniej z mojego doświadczenia wynika, że sytuacja jest bardzo podobna. Odwiedzamy liczne salony i wśród morza falban i cekinów próbujemy znaleźć to, co najbardziej odpowiada naszym ośmioletnio-dziewczyńskim marzeniom. Mi udało się znaleźć idealną sukienkę we Wrzeszczu, prosta, literka A z białej tafty jedwabnej, z ozdobnym wyszywanym perełkami i różyczkami pasem i bolerkiem. Kosztowała jak na tamte czasy fortunę, ale satysfakcjonowała zarówno mnie, jak i moją Mamę. Żadnych falban, cekinów, czy koła (wiecie ile dziewczynek mieści się w kościelnej ławce? 7 normalnych, lub 5 w sukniach z kołem. True story.). Moi Rodzice, którzy zawsze byli bardzo cool, jeździli wtedy sprowadzonym ze Stanów, pięknym, czerwonym Nissanem 240SX. Kiedy w dzień Komunii pojawiłam się pod kościołem usłyszeliśmy szepty: “Jeżdżą takim drogim samochodem, a dziecku taką ubogą sukienkę kupili…” Koniec zrozumcie mnie źle, zupełnie tak jak Harley Quinn ja również cierpię na dość zaawansowaną formę sroczyzmu, uwielbiam cekiny i wszystko, co się świeci, zresztą ta wymarzona suknia Murada była wyszywana chyba toną kryształów, ale w cekiny trzeba umieć. Nie trzeba się od razu w tym temacie doktoryzować, ale minimalne wyczucie jest wskazane. Większość sukienek wręcz boleśnie prezentowała jego rozczarowana. Brzydotą sukienek, brakiem szampana i brakiem perspektyw. W pracy coraz bardziej apatycznie przeglądałam strony różnych salonów, właściwie bez nadziei na to, że znajdę coś, co mi się spodoba. O dziwo znalazłam sukienkę o takim fasonie, na jakim mi zależało w Starogardzie Gdańskim. To już spora wyprawa (chociaż wciąż łapie się w Google pod wyszukiwanie “salon sukni ślubnych Trójmiasto” i “salon sukni ślubnych Gdańsk”, więc nie może być aż tak daleko, prawda?), dlatego zadzwoniłam, umówiłam się na mierzenie i pojechałam. I szczerze mówiąc było to najbliższe moim wyobrażeniom doświadczenie. Salon Bianka był ładny, przestronny, zaproponowano nam napoje, moja Mama dostała nawet ulubioną herbatę (earl grey), a panie z obsługi niesamowicie wręcz miłe i to nie w sztuczny sposób. Przymierzyłam sukienkę, dla której tu przyjechałam, okazała się niewypałem, poprosiłam o jeszcze jedną, która również spodobała mi się na ich stronie, była dużo lepsza, ale trochę za grzeczna. Potem panie same zaczęły przynosić mi mnóstwo sukni i cierpliwie pomagały mi je zakładać. Zmierzyłam chyba ze dwadzieścia różnych modeli, niektóre w więcej niż jednej wersji kolorystycznej i właściwie to ja pierwsza miałam dosyć. Panie były gotowe tkwić tam ze mną do zamknięcia salonu, ani przez chwilę nie sprawiały wrażenia zniecierpliwionych i namawiały do mierzenia wszystkiego, żebym wiedziała, w jakim fasonie będę najlepiej wszystko przemawiało za syrenką, a ja od początku mówiłam, że tego fasonu na pewno nie biorę pod uwagę. Nie chciałam na własnym ślubie wyglądać jak seksbomba. Oczywiście, miało być kobieco, bynajmniej nie nobliwie, zwłaszcza, że nie czekał mnie ślub kościelny, ale nie jak Jessica Rabbit! Jednak w każdym salonie to właśnie w syrenkach, lub trąbkach wyglądałam najlepiej. Swoją drogą, jak wiecie, syrenka jest bardzo wymagającym fasonem, niby kobieca figura jest przy niej atutem, ale obcisły krój jest bezlitosny dla jakichkolwiek mankamentów. Zabawna sytuacja miała miejsce w jednym z salonów w centrum Gdyni, kiedy to ekspedientka w rozmiarze 42 twierdziła, że jakiejś sukienki nie mam nawet co mierzyć, bo jestem za gruba na taki fason, ale zachwycała się tym, jak wyglądałam w syrence. Nie wiem, czy panie pracujące w takich miejscach zdają sobie z tego sprawę, ale żadna przyszła panna młoda nie chce słyszeć, że jest za gruba, nawet jeśli nosi rozmiar 36. Co ciekawe, ta sama babka obsługując panny młode plus size była podobno przemiła i wspierająca. W każdym razie nie pocięłam się, nie odwołałam ślubu i nie rozpoczęłam dożywotniej głodówki. Szukałam ślubna jak z bajkiI znalazłam. Świętego graala w postaci malutkiego, nieistniejącego już niestety salonu Langoria w kamienicy starego Wrzeszcza. Znajdowało się tam zaledwie kilka sukni na krzyż, ale wśród nich piękne kreacje polskiej firmy Agora. Nigdy wcześniej o niej nie słyszałam, ale zachwyciła mnie nie tylko pięknymi fasonami, ale również niepowtarzalnymi, naprawdę oryginalnymi materiałami. Niestety, suknia z ekspozycji, którą mierzyłam nie była dokładnie tą, którą chciałam (podobała mi się jej siostra, z tego samego materiału, o tym samym kroju dołu, ale z inną górą), a na uszycie nowej nie było już niestety czasu. Spóźniłam stwierdziłam, że mam dosyć, ślub może będzie, ale ja w sukni ślubnej nie wystąpię. Nie muszę. Nie ma przepisu, który mówi, że jak panna młoda nie jest odpowiednio ubrana, to ślub jest nieważny. Moje perypetie zapewniały wszystkim rozrywkę na spotkaniach towarzyskich, a ja żaliłam się każdemu, kto tylko chciał słuchać. W końcu korzystając z okazji, że zostałam akurat zapytana o przygotowania do ślubu przez moją koleżankę z Madrytu, cudownie rozpieszczoną i odrealnioną Saudyjkę, zaczęłam narzekać i żalić się również jej. I tak oto w akcie desperacji ustaliłyśmy, że ja przestaję się zamartwiać, a ona korzystając z nadmiaru wolnego czasu odwiedzi madryckie outlety. Powiedziałam tylko, że chyba rzeczywiście chcę syrenkę, wysłałam kilka zdjęć poglądowych i określiłam budżet. Niecały tydzień później sukienka była już w drodze do Polski. Absurdalne? tej pory nie wiem, jak osoba tak silnie uzależniona od mody, jak ja w tamtych czasach mogła choćby pomyśleć o tym, żeby nie wybierać własnej sukni ślubnej. Zwłaszcza po doświadczeniach związanych z suknią od Teściowej. Jednak tym razem miałam nie żałować decyzji. Lila stanęła na wysokości zadania. Znalazła mi idealną suknię, całą z koronki lekko zdobionej cekino – koralikami, które tworzyły iluzję, jakby suknia była utkana ze skrzącego się na słońcu mrozu. Fason bardziej trąbki niż syrenki opinał mnie bardzo ściśle aż do połowy pośladków, ale stamtąd sukienka trochę się rozszerzała, więc nie eksponowała zbyt nachalnie mojego latynoskiego tyłka. Wysoko zabudowany amerykański dekolt kończył się półgolfikiem, ale od górnej linii biustu koronka nie była niczym podszyta, dzięki czemu suknia zachowywała lekkość. Największą ozdobą sukni był krótki tren i piękny, sięgający talii dekolt na plecach. I o dziwo leżała prawie idealnie, wymagała jedynie nieznacznej poprawki w biuście, z którą krawcowa poradziła sobie w błyskawicznym polecam komuś takie rozwiązanie? Absolutnie nie. Nawet jeśli lubicie życie na krawędzi, to ryzykujecie zbyt wiele. Ślubna wróżka ma za dużo na głowie, żeby jeszcze czuwać nad szaleńcami. Co w takim razie proponuję? Poniżej znajdziecie kilka bardzo subiektywnych rad, których udzieliłabym najbliższej wyruszycie na łowy, musicie być świadome tego, ile kosztuje suknia ślubna. I ile jesteście gotowe na nią przeznaczyć. Tak naprawdę ceny zaczynają się już od poniżej tysiąca złotych (sukienki nowe, ale z ekspozycji, po sesjach lub sprzed kilku sezonów), ale górnych limitów właściwie nie ma. Na przykład sukienki ślubne Murada to ok 12000-15000 EUR, a kreacje Krikora Jabotiana zaczynają się od 13600 EUR, a pamiętajmy, że arabskie księżniczki zdecydują się zapewne na kreacje haute couture być może zdobione prawdziwymi diamentami. Najdroższa suknia ślubna świata, stworzona przez Renee Straussa we współpracy z Martinem Katzem i ozdobiona w sumie 150 karatami diamentów, została wyceniona na 12 mln dolarów. Podobno nikt się na nią nie skusił. Nieznane mi są za to losy sukni zaprojektowanej przez Yumi Katsurę, która ozdobiła swój projekt między innymi 1000 pereł i zielonym diamentem o masie 8,8 karatów. Przy takiej konkurencji pół miliona dolarów, które Kim Kardashian wydała na suknię ślubną od Givenchy przestaje robić jakiekolwiek wrażenie. Wracamy do rzeczywistości?Jak kupić idealną suknię ślubną i nie zbankrutowaćPamiętacie, co się dzieje, jeśli nie umówicie się na mierzenie i chcecie sobie tylko pooglądać? No właśnie, to nie sklep, to salon moje Drogie, bądźcie wszystkim zacznijcie szukać jak najszybciej. Niektóre suknie mają termin realizacji do sześciu research online, zobaczcie które marki mają sukienki, które Wam się podobają, w których salonach je oferują, ale nie dyskryminujcie nieznanych Wam marek, któraś z nich może okazać się strzałem w dziesiątkę. Umówcie się w kilku salonach na mierzenie, ale pamiętajcie, żeby spytać, czy mierzenie jest darmowe. Może trudno w to uwierzyć, ale w bardzo wielu salonach trzeba płacić za mierzenie sukni. Kwota ta jest odejmowana od ceny sukienki, jeśli zdecydujecie się na zakup. Ale czuć się zmuszonym do wyboru sukni, tylko po to, żeby nie stracić 100 zł nie jest optymalnym już to ustalicie, mierzcie ile wlezie. Nie nastawiajcie się na konkretny fason, czy kolor, może się okazać, że najlepiej będziecie wyglądały w czymś, czego z początku w ogóle nie brałyście pod nie podawajcie prawdziwej daty ślubu. Większość salonów przygotuje wtedy sukienkę na parę dni przed ceremonią. Jeśli nie wywiążą się z czegoś, nie będziecie nawet miały czasu uwagę na materiał, z którego jest uszyty model pokazowy i porównajcie go podczas pierwszej przymiarki z tym, z którego szyta jest Wasza suknia. Jeśli miała być z delikatnej, miękkiej koronki, a teraz przypomina poliestrową firanę z gabinetu dyrektora małomiasteczkowej podstawówki, to znaczy, że ktoś próbuje Was oszukać i nie musicie się na to godzić (stąd warto podać znacznie wcześniejszą datę ślubu, nikt Was wtedy nie postawi pod ścianą i nie powie, że albo bierzecie to, co jest, albo idziecie do ślubu w samej bieliźnie – pan młody mógłby docenić, przyszła teściowa i ksiądz niekoniecznie)!Ta jedynaJeśli zależy Wam na oszczędnościach, a macie w miarę standardową budowę ciała, jak już upatrzycie sukienkę, sprawdźcie w historii aktualności, lub postów na stronie salonu, w jakim miesiącu prowadzą wyprzedaż sukienek z ekspozycji i po sesjach zdjęciowych. Jeśli Wasza wymarzona sukienka nie jest z bieżącej kolekcji, możecie ją kupić ze sporą zniżką! Nie traćcie trzeźwości umysłu, oczywiście macie wyglądać pięknie, ale pomyślcie, co możecie zrobić zaoszczędzając kilka tysięcy na sukience. Gdzie możecie pojechać, co zobaczyć, jakie marzenia w temacie oszczędności – pamiętajcie o tak zwanym cross-sellingu. Kiedy tankujecie samochód, stacja benzynowa nie zarabia tylko na sprzedaży paliwa, ale też na kawie i batonikach, które filuternie puszczają do Was oko przy samej kasie. A w momencie, kiedy będziecie decydować się na zakup sukni ślubnej, nagle okaże się, że pięknie wygląda do niej pasek z cyrkoniami, te cudne kryształowe kolczyki, które pani da Wam założyć do sukni, żebyście mogły sobie wyobrazić całą stylizację, oczywiście welon, a czasami nawet koło… Od razu powiem, że jeśli chcecie zrezygnować z koła, a wybrałyście sukienkę o obfitym dole, będziecie tego prawdopodobnie żałować. Koła są upiorne, dodatkowo utrudniają i tak trudną dla panien młodych wizytę w toalecie, ale pełnią funkcję nie tylko estetyczną – odbijają obfitą spódnicę od nóg, sprawiają, że nie wejdzie Wam ona między dolne kończyny i się w niej nie zaplączecie. Innymi słowy, przy niektórych sukienkach są naprawdę niezbędne. Ale nie muszą kosztować ponad dwustu złotych, podobnie jak pasek, nie wspominając już o welonach za prawie tysiąc. Koła można kupić w internecie poniżej 50zł, piękne paski z cyrkonii, których ceny w salonach zaczynają się od 250zł i tak są sprowadzane z Chin, więc mając zapas czasowy można ich poszukać na AliExpress. Z welonami sprawa wygląda podobnie, mało który salon oferuje koronki Chantilly, zresztą ich cena byłaby wtedy znacznie wyższa, zatem możecie śmiało uznać, że welon, który w salonie kosztuje na przykład 900zł też trafił tam z Chin, a cena producenta, to ok 100-200zł. W USA na przecenach można nawet kupić oryginalny welon Very Wang za mniej niż 50 do samej sukienki – na mierzenie weźcie osoby Wam życzliwe, ale szczere. Nie ma mowy o potencjalnie zawistnych koleżankach, które spróbują Wam dyskretnie wbić szpilę, ale ciocie, którym podobacie się we wszystkim, bo wy takie piękne i młode też zostawcie w domu. Chyba, że naprawdę nie interesuje Was zdanie innych i jedziecie w towarzystwie tylko po to, żeby napompować swoje ego. To też nie jest złe rozwiązanie, bo przede wszystkim to Wy macie się sobie rada, a może raczej prośba! Piękne suknie naprawdę istnieją, tylko trzeba ich poszukać. Dlatego błagam Was, macie wybór, nie musicie być kolejnymi pannami młodymi w sukni bezie (ok, księżniczce) z gorsetem. Dobrze, jest to fason, w którym większość z nas wygląda dobrze, ale jeśli macie ładne figury, to naprawdę możecie zaszaleć i odważyć się założyć coś oryginalnego!A co jeśli macie nieograniczone fundusze i marzycie o tym, żeby wydać GDP małego państwa na sukienkę? To postarajcie się chociaż, żeby było warto! Nie kupujcie sukienek, jakich pełno, lećcie choćby na Filipiny, spotkajcie się z Leo Almodalem w jego atelier i pozwólcie, żeby wyczarował coś specjalnie dla Was! Albo lepiej, kupcie suknię w second handzie i zaoszczędzone pieniądze przeznaczcie na biedne zwierzątka!To tyle jeśli chodzi o moje złote rady dotyczące doboru sukni. A Wy, drogie mężatki, jakie macie doświadczenia związane z poszukiwaniem tej jedynej? Było łatwo? Opowiedzcie mi o swoich przeżyciach! Ja niedługo wrócę do Was z opowieścią o dniu, w którym założyłam swoją cudem zdobytą suknię, ale zanim to nastąpi pójdziemy razem na wojnę do Urzędu Stanu Cywilnego, ponieważ ślub z cudzoziemcem to fanaberia dla wytrwałych. Zaglądajcie koniecznie – pamiętajcie, nowy post pojawia się w każdą środę o godzinie 10:15 (czasu środkowoeuropejskiego).InstagramFacebook Miłość w czasach strefowychMaja Masz wiele komentarzy do tego wpisuOla30 kwietnia, 2020, 10:26 pmmiałam dokładnie takie same przeżycia 🙂 miało być tak pięknie jak w amerykańskich filmach, a skończyło się szantażem na tydzień przed weselem, że jak niedopłacę za robociznę to mi sukienki nie wydadzą. Nie wiedziałam, że tak dobrze piszesz Maju 😉 Pozdrawiam,30 kwietnia, 2020, 11:17 pmO nie! I pomyśleć, że w teorii to ma być jeden z najprzyjemniejszych elementów przygotowań ślubnych 🙁 Takie salony powinny mieć jakieś adekwatne oznaczenia na drzwiach, typu „tylko dla masochistek”. Jednak banalnie stwierdzę, że lepiej mieć problemy z salonowymi babsztylami, niż z mężem 😉 Dziękuję za miłe słowa! Zdecydowałam, że już czas dopuścić pisarskie alter-ego do głosu, żebym mogła się jeszcze w „młodości” cieszyć tą nadchodzącą sławą 😀Marta M03 maja, 2020, 6:16 pmNie zazdroszczę przeżyć. Mnie pani w salonie ślubnym przywitała słowami „po co tu przyszłaś dziecko” 😉 Żałuję, że od razu nie wyszłam, bo traktowała mnie jak dziecko. Chyba nie uwierzyła, że naprawdę szykuję się do maja, 2020, 6:22 pmZaczynam myśleć, że panie pracujące w takich przybytkach powinny najpierw przechodzić jakieś testy psychologiczne >. Dobrze wiedzieć, że nie tylko ja poległam na wojnie z salonami ślubnymi, a co ważniejsze, że nie tylko ja jestem zadowolona z niezbyt szablonowej decyzji podjętej w afekcie! 😀 Czekam teraz aż podzielisz się chociaż jednym foto-wspomnieniem z tego dnia, koniecznie z jasnoróżową sukienką! Swoją drogą, jeszcze krótka dygresja: Moi Rodzice nie mieli wesela, tylko skromny obiad dla najbliższych, pieniądze woleli przeznaczyć na podróżowanie. Po 25 latach ślubu (i 50 latach od ślubu dziadków) Rodzice z Dziadkami postanowili zrobić małe przyjęcie weselne, „dla tych, co nie obrazili się za brak wesela 25 lat wcześniej. I Mama ruszyła na poszukiwania sukni ślubnej, chcąc sobie częściowo wynagrodzić sukienkę ze swojego ślubu, która jej się w ogóle nie podobała. W pierwszym odwiedzonym salonie powiedziała pani czego szuka – czegoś idealnie prostego, klasycznego, bez cekinów, falbanek, tiulów itp. – Mam coś idealnego dla pani! – wykrzyknęła entuzjastycznie ekspedientka. Po czym wróciła z gigantyczną, błyszczącą, puchatą bezą. W dodatku tak sztywną, że mogłaby sama stać, bez wkładu ludzkiego. Mama ośmieliła się jej nie kupić. THE maja, 2020, 3:54 pmCzytając Twoje początkowe przygody z poszukiwaniem sukni, ostatnie rozwiazanie jakiego bym się spodziewała to to, że jednak nie wybierzesz jej sama. 😀 i znowu, jestem zaskoczona! 😀 A nawiązując do wątku sukien komunijnych, to u mnie każdy musiał być w takiej samej albie. Chłopcy w krótszych, a dziewczyny w dłuższych. I jednej strony to trochę szkoda mi było, że nie mogę iść w pięknej białej sukience, ale z drugiej strony, jak czasami z komunii robi się pokaz mody to faktycznie już nie jest tak fajnie… te sukienki na kołach, o których wspomniałaś i to jak się w ławkach nie mieszczą 😂18 maja, 2020, 6:27 pmZdecydowanie jestem za albami! Jeśli rodziców stać i mają na to ochotę, mogą dziecku kupić sukienkę do założenia na obiedzie pokomunijnym. A biorąc pod uwagę, że w jednym czasie, w jednym kościele do komunii idą dzieci z bardzo różnym zapleczem materialnym, to jest po prostu niesprawiedliwe i może stanowić kolejną wymówkę do nękania biedniejszych dzieci. Oczywiście dzieckiem będąc, nie myślałam o takich sprawach i po prostu cieszyłam się z pięknej sukienki i bucików, współczułam natomiast chrześniaczce mojej Mamy, która musiała iść w albie. Na szczęście z wiekiem się mądrzeje (czasami) 😀Angelika22 czerwca, 2020, 8:49 pmMiałam podobnie, dobrze że ten wybór mam już za sobą23 czerwca, 2020, 12:21 amPrzerażające, jak dużo dziewczyn ma złe doświadczenia z tym związane. Nie tak powinno być!HanA02 sierpnia, 2020, 11:09 pmJakże byłoby nudno gdybyś znalazła TĄ sukienkę już w pierwszym salonie. A tak, masz historię jakiej nie ma żadna inna panna młoda. Ja swoją sukienkę ślubna zamówiłam na Zalando. To mi oszczędziło biegania po salonach i mierzenia w pośpiechu. Chciałam coś skromnego, a jednocześnie podkreślającego figurę. Zamówiłam chyba mniej niż dziesięć sukienek. Wśród nich trafiłam na ta jedyna, która po kilku dniach pojawiła się w obniżonej cenie. Zatem zamówiłam ja na nowo, a ta, która miałam w domu, odesłałam z powrotem. Teraz pozostaje tylko jeszcze zmieścić się w rozmiarze;)02 sierpnia, 2020, 11:46 pmDobra strategia! Na pewno zaoszczędziłaś wiele nerwów. A ja kocham dramaty, więc w sumie na dobre mi wyszło 😉 Zmieścisz się 😀 I będziesz przepiękną panną młodą! A jak już ochłoniesz po ślubie, to bardzo proszę o relację! <3HanA02 sierpnia, 2020, 11:09 pmJakże byłoby nudno gdybyś znalazła TĄ sukienkę już w pierwszym salonie. A tak, masz historię jakiej nie ma żadna inna panna młoda. Ja swoją sukienkę ślubna zamówiłam na Zalando. To mi oszczędziło biegania po salonach i mierzenia w pośpiechu. Chciałam coś skromnego, a jednocześnie podkreślającego figurę. Zamówiłam chyba mniej niż dziesięć sukienek. Wśród nich trafiłam na ta jedyna, która po kilku dniach pojawiła się w obniżonej cenie. Zatem zamówiłam ja na nowo, a ta, która miałam w domu, odesłałam z powrotem. Teraz pozostaje tylko jeszcze zmieścić się w rozmiarze;)02 sierpnia, 2020, 11:46 pmDobra strategia! Na pewno zaoszczędziłaś wiele nerwów. A ja kocham dramaty, więc w sumie na dobre mi wyszło 😉 Zmieścisz się 😀 I będziesz przepiękną panną młodą! A jak już ochłoniesz po ślubie, to bardzo proszę o relację! <3 Napisz komentarz Wydanie oryginalne 4 December 2009 Poprzedni odcinek S04E15 - Best of 'Say Yes to the Dress' Numer S04E16 Kraj Stany Zjednoczone Gatunek Rzeczywistość Zawartość tylko dla członków Jeśli jesteś uzależniony od seriali telewizyjnych, wiesz, jak trudno jest być na bieżąco z listą widzów. Z powodu wakacji i seriali, które powracają znienacka, czasem robi się niezły bałagan. W ciągu 10 lat istnienia, BetaSeries stała się Twoim najlepszym sprzymierzeńcem w kwestii programów telewizyjnych: zarządzaj swoim kalendarzem, dziel się ostatnio obejrzanymi odcinkami i odkrywaj nowe programy - w społeczności liczącej milion członków. Updated 2021-10-12T15:58:43Z "Say Yes to the Dress" has been on the air for over a decade. TLC You have to apply to be on TLC's "Say Yes to the Dress." Brides can spend up to five hours taping their segments on the show. People who have been on the show say producers try to stir up drama amongst the bride's entourage. You have to apply to be on the show. There are specific questions on the application. Andrew Toth/Getty Images There's nothing accidental about the brides on "Say Yes to the Dress." Brides-to-be submit an application through Kleinfeld for a spot on the current application includes questions like: "How did you partner propose to you?"; "Are you a plus-size bride?"; "Why do you think you would be fun to watch on TV?"; and "Describe yourself in three words." Brides can spend up to five hours taping their segments on the show. Filming takes a lot longer than the episodes that air. Andrew Toth/Getty Images for GILT Although a normal consultation at Kleinfeld usually only lasts about 90 minutes, one bride who appeared on the show revealed that she was there for almost five interview process, coupled with the need to get many different shots of each dress, can make filming drag on for quite a while. The shop can get crowded if you're not on the show, according to the brides. Kleinfeld draws a huge crowd. Andrew Toth/Getty Images for GILT In a piece for Ravishly, writer Amanda Lauren said that the dress emporium is actually much smaller in real life than it appears on described her experience waiting in line for a peek at herself in a dress because she said there weren't enough mirrors and platforms to satisfy the huge crowds the shop attracts. People who have been on the show say producers try to stir up drama amongst the bride's entourage. It's a reality show, so they want drama. TLC In an interview with 417, "Say Yes to the Dress" bride Courtney Wright said that the film crew definitely tries to keep things interesting in front of the camera."You can tell that they want to stir up some drama. If someone says something that could potentially cause a disagreement, the director asks you questions about it," Wright said. The crew may coach the bride and her guests on what to say. A bride waits to hear feedback on the TLC show. TLC In her 417 interview, bride Wright also described being coached on how to speak about the dress by the show's film crew."They would ask us things, like 'What kind of dress are you looking for?' Then we'd all put our two cents worth in, and they'd stop us and say, 'Say what you said again, but say it like this,'" Wright shared. One bride sued the show after her episode aired before her wedding. Alexandra Godino on "Say Yes to the Dress." TLC According to an interview with the New York Post, Alexandra Godino sued "Say Yes to the Dress" because it aired her episode before her said in the lawsuit that she received a verbal promise from the show's producers that they would not air her episode until after her May 2016 the episode was scheduled to air in March 2016, Godino lost the emergency suit to block the episode from airing but had plans to sue the show's production company for monetary damages. It's unclear if she was ever compensated for the show revealing her $20,000 dress. Unsatisfied brides might not get a refund. Kleinfeld dresses can be very expensive. Andrew Toth/Getty Images for GILT One bride who appeared on "Say Yes to the Dress" sued Kleinfeld after she alleged that her custom dress was made with the wrong fabrics and in the wrong to TMZ, which saw the lawsuit, bride-to-be Randi Siegel-Friedman tried to return the custom dress to Kleinfeld but she said she was refused a Siegel-Friedman says she wore a sample dress off the rack instead of the $12,000 dress she ordered. A number of celebrities have appeared on the show. Kristin Chenoweth on "Say Yes to the Dress." TLC A number of stars have been on the show, including Kristin Chenoweth (who was helping her friend select a dress), Kelly Ripa (who was a consultant for a day), and Martha Stewart (helping a friend choose). Even if their wedding is called off, brides might still have to see their episode on TV. Singer Elle King on "Say Yes to the Dress." TLC A canceled wedding won't stop TLC from airing a bride's Elle King learned this firsthand when the network broadcast her hunt for the perfect dress even after the performer skipped her own wedding in April 2017. There's a good reason every other gown on the show seems to be a Pnina Tornai. Pnina Tornai has an in-store boutique. Dimitrios Kambouris/Getty Images Ever wonder why it seems like every bride ends up trying on a gown designed by Israeli dressmaker Pnina Tornai? Well, Tornai is actually one of Kleinfeld's primary vendors and is the only designer with an in-store appearing on the show are usually offered a Tornai gown because there are simply so many of the designer's dresses in stock. Every bride gets the owners' personal cell phone numbers. The owners make the customers feel important by giving them their cell phone numbers. Getty Images Viewers of "Say Yes to the Dress" are probably familiar with Kleinfeld co-owners Mara Urshel and Ronnie an interview with Brides magazine in 2016, Urshel insisted that every Kleinfeld bride receives the personal cell numbers of both owners. This is intended to make their customers feel cared for and important. Most of the dresses at Kleinfeld are stashed away in a storeroom. There aren't that many dresses on display. Andrew Toth/Getty Images for GILT If your vision of the perfect Kleinfeld experience involves browsing thousands of beautiful dresses, the reality of shopping at the famous boutique might that same piece for Ravishly, bride Lauren said that most of the dresses at Kleinfeld are actually kept in a massive storeroom. It's up to the customer to describe her perfect gown to her consultant, who then goes into the storeroom and selects a few contenders. Deal icon An icon in the shape of a lightning bolt. Keep reading Loading Something is loading. More: Features Kleinfeld Say Yes To the Dress Freelancer Chevron icon It indicates an expandable section or menu, or sometimes previous / next navigation options.

say yes to the dress pl